CMYK – to nic innego, jak zestaw czterech podstawowych kolorów stosowanych w poligrafii, opiera się na palecie barw składającej się z czterech rodzajów farb drukarskich. Po ich wymieszaniu możemy teoretycznie uzyskać każdą inną barwę. CMYK to również przestrzeń barw często towarzysząca pracy w grafice komputerowej.
Poszczególne litery w tym systemie oznaczają kolejno:
C (Cyan)
M (Magenta)
Y (Yellow)
K (Black)
Cyan – to odcień niebieskiego przypominający błękit czy turkus.
Magenta – to kolor przypominający fuksję czy amarant, można go uzyskać z połączenia czerwieni i niebieskiego.
Yellow – to kolor o barwie zbliżonej do znanego nam koloru żółtego.
Możemy go uzyskać dzięki połączeniu czerwieni i zielonego.
Black – to kolor czarny, jednakże nie tak głęboki i wyrazisty jak te, które możemy uzyskać poprzez zmieszanie innych kolorów z palety CMYK.
Poprzez zmieszanie wyżej wymienionych kolorów otrzymujemy kolejne.
Na przykład łącząc Cyan i Yellow otrzymamy odcienie zieleni, Magenta i Yellow tworzą odcienie czerwieni, natomiast mieszając Magenta i Black odcienie brązu. W zależności od ilości wykorzystanej farby danego koloru możemy uzyskać różne intensywności zaplanowanego koloru.
Chcąc uzyskać głęboką czerń, wbrew pozorom musimy trochę pokombinować. Nie wystarczy bowiem wybrać 100% Black, a składowe: K100% + M60% + C50% + Y40%. Mieszanka ta stworzy nam bardzo mocny czarny. W przypadku druku na podkładach słabo chłonących do uzyskania „głębokiej czerni” będą wykorzystywane składowe: K 100% + M 40% + C 40% + Y 20%
W modelu barw CMYK wykorzystywany jest fakt, że atramenty przeniesione na papier pochłaniają światło. W sytuacji, gdy na półprzezroczysty atrament pada światło, część promieni o widzialnych długościach fal jest pochłaniana, natomiast pozostałe wracają do odbiorcy.
